Artikelen rondom het ‘oordelen’ thema
Hieronder vind je een selectie gepubliceerde artikelen gerelateerd aan het onderwerp ‘oordelen’, geschreven vanuit het Oordeel zacht perspectief.
It takes time…
On the picture you see my girl, walking 13 feet above the ground over wiggly steps. Talking about confidence! Just a year ago she didn’t dare doing this.
Read further on LinkedIn by clicking here.
Something about good intention and a ginger tea…
I’m sitting in a little restaurant on the beach and order a fresh ginger tea. The waitress comes back and puts a fresh mint tea on my table. Only after taking a few sips of my tea, I realize that I hadn’t ordered a fresh mint tea…
Read further on LinkedIn by clicking here.
Wise Leadership? Are you for real?
My life had never been so intense as when I lived and worked in New York. Over the course of two years, my body gave off multiple signals that it had been enough.
Read further on LinkedIn by clicking here.
Our tunnel vision limits our lives…
A family member of my husband is dying. I have put on some candles and am thinking of him, although I have only met him just a few times. I wish for him to die peacefully and without pain.
Read further on LinkedIn by clicking here.
Muur van deskundigheid
Shocking. De talloze meetings en situaties op werk waar ik mij, achteraf bezien, verborg achter een muur van deskundigheid.
Lees verder op Linkedin
Zacht oordelen vs. cancel-cultuur
Een collega die midden in de Ramadan zit en een collega die niet precies weet hoe de Ramadan werkt zitten naast elkaar bij een diner aan een lange tafel.
Lees verder op LinkedIn.
Zacht oordelen is accepteren
Ons ‘oordelen’ stuurt ons onbewust de hele dag hoe we met elkaar omgaan. Waarom doen we dit en wat kunnen we zelf veranderen? Anne-Barbara schreef er een boek over, Oordeel Zacht. Het is ook haar eigen zoektocht naar het waarom van oordelen, de gevolgen van oordelen en de transformatie naar zacht oordelen.
De paradox van onze oordelen
Het beeld van mijn nieuwe cliënt popt op in de Zoomcall. Ik zie een verzorgd uitziende vrouw en hoor haar met een zachte stem zeggen: “Is goed schatje, maar mama gaat nu even in gesprek. Tot zo!” Dan zie ik nog net een meisje de deur achter haar uitglippen. Vanaf dit eerste moment voel ik herkenning en dat doet prettig aan.
Waar is de verbinding tussen mensen gebleven?
De mensheid is op dit moment verdeeld en niet verbonden, maar die verdeeldheid speelt zich ook af tussen de eigen gevoel en ratio. Is er iets aan te doen? Jazeker, stelt wereldwijf Anne-Barbara.
Landen op één been in Nederland
6:00: de zonnestralen die door de luiken komen maken mij wakker in ons lege huis. Ik lig naast mijn man en kinderen die ook op matrasjes op de vloer liggen. Ik soes nog even en denk aan hoe mooi de corona-proof parade was die onze vrienden gisteren voor ons hadden georganiseerd.
Van New Yorkse carrièrevrouw tot schrijfster
In 2005 proosten mijn toenmalige vriend, nu man, en ik op de knoop die we hadden doorgehakt: We gaan verhuizen naar New York! 26 was ik. Ik werkte sinds drie jaar bij Deloitte in Amsterdam, had zeker al wat delen van de wereld bezocht, maar voelde me eigenlijk nog zo groen als gras wat volwassenheid betreft.
Never forget, never again…
Ik weet nog precies waar ik was toen ik hoorde van de aanslag op 9/11; in mijn studentenhuis in Leiden, ik kwam net terug van college en de woonkamer zat vol met mijn huisgenootjes, iedereen aan de televisie gekluisterd.
Zingeving? Ik doe even helemaal niets
Niets doen. Voor me uit staren. Op de bank zitten en mijn gedachten de vrije loop laten. Wat klinkt dat heerlijk! Maar ook een beetje gek. Ik zie mijn dochter dan al binnen lopen en een van haar eerste zinnetjes zeggen: “Ga je toen he?”
Kunnen we in Nederland iets minder oordelen?
Mijn verblijf in Nederland begin van het jaar was een emotionele rollercoaster. Natuurlijk omdat ik mijn familie en lieve vrienden weer zag na een lange tijd. Maar ook omdat gevoelens van ongeloof, trots, verdriet en verbazing zich afwisselden.
Door de dappere verhalen op een TedX in New York, gooi ik mijn vooroordelen overboord.
De huidskleur van geen enkel persoon in de drukke trein waarin ik zit, is hetzelfde. Beige, wit, rood, lichtbruin, donkerbruin, geel. Net als de haarkleuren. Grijs, zwart, kastanjebruin, lichtblond, peper en zout. Ik ben op weg naar een TedX conferentie in New York…
Het ultieme ‘wij-begrijpen-elkaar’-gevoel van de camping
Ik zit aan een picknicktafel onder het schijnsel van het licht van een led lantaarn. In de verte zie ik de zon ondergaan achter de bergen van de Rocky Mountains. Wat een schoonheid. Uitgestrektheid. Gigantische onbebouwde en onbewoonde vlaktes. Dit heb ik nog niet vaak gezien.
In de VS is ‘white privilege’ dagelijkse kost
Iedereen die dit leest is een mens. Het menselijk lichaam werkt voor het grootste gedeelte bij iedereen hetzelfde. In de basis hebben we allemaal voedsel, slaap en liefde nodig om te overleven. Toch zien we opeens een groot verschil als we iemand zien met een andere huidskleur.
Het Corona-virus veroorzaakt een oordelen-tsunami
We hebben net mijn schoonouders van 82 gebeld en met elkaar besloten dat het niet verstandig is om hen over te laten komen voor een bezoek aan ons hier in New York. In mijn hoofd zit een weegschaal die de ene dag de kant van ‘wat-een-paniek-om-niets’ ophelt en de andere dag de kant van ‘we-moeten-dit serieus-nemen’ opzoekt.
Oops I did it again…
Reacties hebben over het algemeen te maken met oordelen, vaak onbewuste oordelen. Unconscious bias noemen ze het hier in de States. Hot topic in het bedrijfsleven, politiek en samenleving… Iedereen doet het: oordelen. Onbewust danwel bewust.