Pretty quickly, I also got addicted to the positivity of non-judging
Anne-Barbara LemmensArticles
Here you’ll find a selection of articles I wrote (in Dutch).
Landen op één been in Nederland
6:00: de zonnestralen die door de luiken komen maken mij wakker in ons lege huis. Ik lig naast mijn man en kinderen die ook op matrasjes op de vloer liggen. Ik soes nog even en denk aan hoe mooi de corona-proof parade was die onze vrienden gisteren voor ons hadden georganiseerd.
Oops I did it again…
Reacties hebben over het algemeen te maken met oordelen, vaak onbewuste oordelen. Unconscious bias noemen ze het hier in de States. Hot topic in het bedrijfsleven, politiek en samenleving… Iedereen doet het: oordelen. Onbewust danwel bewust.
Van New Yorkse carrièrevrouw tot schrijfster
In 2005 proosten mijn toenmalige vriend, nu man, en ik op de knoop die we hadden doorgehakt: We gaan verhuizen naar New York! 26 was ik. Ik werkte sinds drie jaar bij Deloitte in Amsterdam, had zeker al wat delen van de wereld bezocht, maar voelde me eigenlijk nog zo groen als gras wat volwassenheid betreft.
Never forget, never again…
Ik weet nog precies waar ik was toen ik hoorde van de aanslag op 9/11; in mijn studentenhuis in Leiden, ik kwam net terug van college en de woonkamer zat vol met mijn huisgenootjes, iedereen aan de televisie gekluisterd.
Zingeving? Ik doe even helemaal niets
Niets doen. Voor me uit staren. Op de bank zitten en mijn gedachten de vrije loop laten. Wat klinkt dat heerlijk! Maar ook een beetje gek. Ik zie mijn dochter dan al binnen lopen en een van haar eerste zinnetjes zeggen: “Ga je toen he?”
Kunnen we in Nederland iets minder oordelen?
Mijn verblijf in Nederland begin van het jaar was een emotionele rollercoaster. Natuurlijk omdat ik mijn familie en lieve vrienden weer zag na een lange tijd. Maar ook omdat gevoelens van ongeloof, trots, verdriet en verbazing zich afwisselden.
Door de dappere verhalen op een TedX in New York, gooi ik mijn vooroordelen overboord.
De huidskleur van geen enkel persoon in de drukke trein waarin ik zit, is hetzelfde. Beige, wit, rood, lichtbruin, donkerbruin, geel. Net als de haarkleuren. Grijs, zwart, kastanjebruin, lichtblond, peper en zout. Ik ben op weg naar een TedX conferentie in New York…
Het ultieme ‘wij-begrijpen-elkaar’-gevoel van de camping
Ik zit aan een picknicktafel onder het schijnsel van het licht van een led lantaarn. In de verte zie ik de zon ondergaan achter de bergen van de Rocky Mountains. Wat een schoonheid. Uitgestrektheid. Gigantische onbebouwde en onbewoonde vlaktes. Dit heb ik nog niet vaak gezien.
In de VS is ‘white privilege’ dagelijkse kost
Iedereen die dit leest is een mens. Het menselijk lichaam werkt voor het grootste gedeelte bij iedereen hetzelfde. In de basis hebben we allemaal voedsel, slaap en liefde nodig om te overleven. Toch zien we opeens een groot verschil als we iemand zien met een andere huidskleur.
Het Corona-virus veroorzaakt een oordelen-tsunami
We hebben net mijn schoonouders van 82 gebeld en met elkaar besloten dat het niet verstandig is om hen over te laten komen voor een bezoek aan ons hier in New York. In mijn hoofd zit een weegschaal die de ene dag de kant van ‘wat-een-paniek-om-niets’ ophelt en de andere dag de kant van ‘we-moeten-dit serieus-nemen’ opzoekt.